Proloog
In het najaar van 2018 begint al weer de kriebel op te komen. Aangezien Anouk dit jaar HAVO eindexamen doet maakt dat de planning wat makkelijker om vlak daarna en buiten om de officiële schoolvakanties te gaan. Een volle week rijden zou dit jaar toch weer eens een moeten lukken. Het idee om dan dit jaar de elf steden van Friesland aan te doen kwam van een vriendin van mij, van wie het altijd een grote droom geweest was de Elfstedentocht te paard te doen. Het was er nooit van gekomen en inmiddels heeft ze door lichamelijke klachten helaas moeten stoppen met paardrijden. In de eerste instantie stond ik eerlijk gezegd nog niet echt te juichen bij de gedachte. Ten eerste hadden onze eerdere trektochten toch echt een heel hoog vakantie- en zeer weinig prestatiekarakter. Rustig ontbijten, ontspannen opzadelen en dan om een uur of 11 eens een keer vertrekken, dan een ritje van doorgaans niet meer dan tussen de 15 en 25 km om vervolgens mooi rond een uur of vier met de beentjes omhoog en een drankje in de hand te zitten. Maar dat idee kunnen we natuurlijk met bijna 250 kilometer over de weg in 7 dagen met een gemiddelde van ca. 35 kilometer per dag wel vergeten .Ten tweede is de polder natuurlijk heus wel mooi, maar er zijn ook nog zoveel mooie bos-en heidestukken in Nederland die we nog niet gereden hebben. Ik heb er dus best een paar nachtjes over geslapen. Wat uiteindelijk de doorslag gaf was om het tóch te doen, was dat ik dacht en wilde zien dat de paarden er klaar voor waren om zonder blikken of blozen dwars door drukke gebieden te lopen. Alegro is inmiddels 7 en Bean 5 jaar oud. Beide paarden zijn van nature rustig en cool in het hoofd. Maar net zo min als een jong paard met goede aanleg voor dressuur en de juiste gangen zonder training een Z proef kan lopen, is een van nature rustig paard zonder training natuurlijk nog niet een door en door betrouwbaar buitenrijdpaard. Net zo zeer als het op het hoog niveau dressuur willen starten vraagt het verkrijgen van een bomproof paard tijd, aandacht, inzet, vertrouwen opbouwen, fouten maken, opnieuw beginnen en ontzettend veel kilometers maken. Maar dat hebben we de afgelopen jaren gedaan en een betere manier om dan te kijken wat dat allemaal heeft opgeleverd dan het rijden van de Elfstedentocht leek er natuurlijk niet te zijn. Ook op vriendin Cathelijn moest ik nog even inpraten. Ze had net als ik ook eerst enige aarzeling, maar besloot dan gelukkig de onderneming mee aan te gaan. En dan begint er een enorme tijdrovende klus.. Officieel bestaat de Elfstedentocht te paard ( op dit moment) namelijk niet en het enige wat beschikbaar is op dat gebied is het boekje “Elfstedentocht te paard en koets” (inclusief stempelkaart) van uitgeverij Ridaire. Maar dat bevat enkel een route beschrijving en is in de huidige vorm daarbij ook niet helemaal up to date ( de uitgever reed de tocht zelf in de jaren negentig en sindsdien is er natuurlijk veel veranderd in het wegennet). Het kostte dus veel gepuzzel om de route te bepalen, 7 etappes te plannen die ongeveer gelijk zijn in afstand en daarbij de overnachtingsadressen te zoeken. Ik heb eindeloos iedere mogelijk te rijden weggetje met google earth verkend en me rot gebeld met mijn verzoeken tot overnachten. Hier en daar krijg ik nul op het rekest, maar uiteindelijk vond ik overal en op de juiste locaties slaap/ kampeerplek. Ik heb de tocht gepland met vertrekpunt Sneek en tegen de klok in ( in de schaats-,fiets-, wandel- enz. variant gaan ze altijd met de klok mee). Dit omdat het me leuker lijkt het stuk met de meeste stempelpunten voor het laatste te bewaren en bovendien kunnen we dan (bij vertrek op zaterdag ) zondagmorgen vroeg door Leeuwarden heen. Maar eind maart is alles in kannen en kruiken en dan begint het lange wachten tot we eind mei gaan vertrekken. Nou ben ik altijd in de weken voor vertrek knap zenuwachtig dat er allerlei onvoorziene rampen gaan gebeuren waardoor de hele onderneming op het laatst toch niet doorgaat of halverwege sneuvelt, maar deze keer heb ik er echt bijna slapeloze nachten van. Als er maar niet een van de paarden kreupel wordt, of een snotneus, of koliek. Als mijn collega nou maar niet haar been breekt, want dan kan ik niet weg op mijn werk. Als ik zelf maar niet van de trap val en mijn enkel breek. Wat als ik zulke afstanden eigenlijk helemaal niet volhoud? Ik ben ook de jongste niet meer en zeker niet overdreven sportief aangelegd. Als de ijzers er maar niet halverwege de rit eronderuit vallen. Als we maar niet op een dag dat we 40 km moeten rijden een lekke band krijgen met de sulky. Als er maar geen hittegolf is die week. Enz. enz. enz. Ik word bijna stapelgek van mezelf.
En natuurlijk maak ik me toch ook zorgen of de paarden wel voldoende conditie hebben om de tocht zonder problemen uit te kunnen lopen. Meer dan 2 fikse buitenritten ( met een gemiddelde snelheid van ongeveer 9 of 10 km per uur) en dan nog 1 of 2 keer (kort) in de bak rijden we eigenlijk niet. En van het goede voornemen om van te voren meer en langer te rijden dan we gebruikelijk doen komt door werk, gezin en huishouden natuurlijk niets terecht.
Wel oefenen we uitgebreid met de verpakking en ik ben blij met de Sulky van Bean, waar je ineens verassend veel zooi aan blijkt te kunnen hangen ( verpakt in waterdichte kanotassen). Voor Alegro schakel ik toch weer terug naar mijn gewone Engelse zadel. Het is immers 4 kilo lichter dan het trektochtzadel ( en op deze afstanden gaan de kilo's echt tellen). Ja en inderdaad, ik weet dat ik in 2017 riep dat het Engelse zadel niet geschikt is om veel bagage aan te hangen. Maar inmiddels heb ik via de FB groep "trektocht te paard" van iemand een goede tip gehad om met een Engels zadel toch de rug vrij te kunnen houden van drukkend gewicht. Je hangt een bokriempje aan de voorkant en daarover trek je een spanband via een haakje aan de achterkant van het zadel en trekt dat strak aan, en voilà. Twee en halve week voor vertrek zorgt de smid nog voor ijzers met widiapunten erop, zodat deze minder zullen glijden en slijten op het lange asfalttraject.
De tijd kruipt maar gaat uiteindelijk toch voorbij, en dan is het ineens 24 mei.
Dag 0, met de auto van Egmond Binnen naar Sneek
Om iets over vijf vertrekken uit Egmond om na een vlekkeloze filevrije rit tegen een uur of zeven bij ruitersportcentrum Sneek te belanden. De sulky en de zadels zijn gepakt en staan klaar voor vertrek morgenochtend , en wij genieten nog even van de luxe van hotel Amicitia. Maar niet nadat we eerst nog een preek hebben gekregen van de receptioniste dat we eigenlijk helemáál niet met 3 personen op 1 kamer hadden mogen boeken. Ze durft gelukkig toch net niet te zeggen dat we bij moesten betalen en dat was heel verstandig van haar. Voor we gaan slapen genieten we nog van de door Cathelijn meegenomen salade en van wat geperste oude druiven ( behalve dan de generatie nix, die moet het met een fanta doen). En dan gaan we op stok om nog enigszins uitgeslapen aan de eerste etappe te beginnen morgen
Dag 1, van Sneek naar Hempens 32 km
De dag begint gelijk met de vuurdoop. Het edele voornemen is om al om half acht het terrein van ruitersportcentrum Sneek af te rijden, maar nooit over nagedacht dat een manege pas om acht uur opengaat... En toen moesten de mannen natuurlijk ook eerst nog even hooi eten. Voor de hele zaak erop zit is het dus dik negen uur en eer we onze eerste stempelpost bereikten (stadsherberg Sneek) al ruim half tien. En het centrum werkelijk al afgeladen met auto's. Maar de paarden zijn er duidelijk klaar voor, het gaf geen enkel probleem. Wel wist Alegro weer heel charmant midden op de stoep te gaan staan poepen maar gelukkig heb ik een kind bij me die mooi de troep op kan ruimen. Eigenlijk verloopt de hele tocht vlekkeloos en behoorlijk snel, en om kwart voor drie hebben we onze bestemming al bereikt. Onderdak vinden op een paar kilometer onder Leeuwarden was lang niet makkelijk geweest. En ook op deze camping is het zeker geen gebruik dat gasten hun paard kunnen meenemen. Maar met goede afspraken en het woord "Elfsteden" is de deur toch open gegaan en zijn we bij aankomst meer dan welkom. De tentjes worden (ook al weer door Anouk) opgezet en de zon begint eind van de middag te uitbundig te schijnen. Ik leef me uit op het maken van een voedzame maaltijd ( dit bestond uit met een dompelaar water koken en over de noedels gieten, dat kan ik echt prima) en het leven is goed. En dan is tijd om te gaan slapen want morgen staan Leeuwarden en Dokkum met 40 km op het programma, en de wekker dus op half zes morgenochtend.
https://www.youtube.com/watch?v=Lb9aCxHav9M
https://www.youtube.com/watch?v=db0MKA5l4Xc
Dag 2, van Hempens naar Rinsumageest 40,1 km
Mijn God wat een dag.. De wekker op half zes, nog 1 minuutje denk ik. Om een half uur later wakker te schrikken. Als ik de tent uitkruip merk ik wel dat dit een stuk minder soepel gaat dan dat ik de avond ervoor erin kroop.. De eerste 32 km eisen toch blijkbaar al hun tol al dacht ik gisteren van niet. Nou ja eerst maar koffie dan.. Ok.. niet over nagedacht dat de ruimte waar behalve het tuig en de sulky lag maar waar ik ook de etenspullen had neergelegd, hermetisch afgesloten zou worden. Dus om zeven uur waren we er klaar voor, tenten opgeruimd en alle spullen weer in de waterdichte zakken en toen met afkickverschijnselen van de cafeïne wachten tot de de eigenaar de paarden ging voeren.
Maar om kwart voor negen zijn we alsnog klaar voor vertrek en de angst dat het al druk zou zijn in Leeuwarden was volledig onterecht. Het centrum is nog volslagen rustig en vlot werken we alle sightseeing punten van Leeuwarden af : het Gerechtshof, de Waag en de st. Bonifatius toren en stempelen we bij het Post-Plaza hotel. Bene there, done that bought a t-shirt en toen weer door de polder in.
Na een kilometer of 10 rijden we over een leuk bruggetje met blauwe steentjes waarvan we ons wel afvroegen waarom al die mensen eronder foto stonden te maken. Aan het eind van de dag blijkt dat dit het Elfstedenmomument was , helaas toch een belangrijk cultureel object gemist ondanks de gedegen voorbereiding.
En dan vervolgen we de weg richting Dokkum. Waar het op ander tochten nog wel even puzzelen was op welke punten je de voorraden kon aanvullen, is dat tijdens de Elfstedentocht geen enkel probleem.
En op eens kom je er achter dat de meeste supermarkten ook een klantentoiletten hebben, daar heb ik in mijn leven nooit ook maar een idee van gehad. En dat is fijn, want onderweg ergens midden in de polder een bosje proberen te vinden waar je verdekt kan plassen valt echt niet mee.
Tegen de tijd dat Dokkum inzicht komt slaat het weer om en begint het serieus te regenen. Drijfnat bezoeken we aldaar het keerpunt van de Elfstedentocht op de Vleesmarkt en zoeken dan ons heil in een snackbar, stoppen ons vol met vette patat en laten we daar gelijk onze kaart afstempelen. Intussen staan de paarden rustig aan het hek van de kerk vastgebonden te wachten. Nou ja, op eentje na dan. Terwijl Alegro en Gjörningur acuut op rust gaan staan toen ze aangebonden werden en er duidelijk even hun gemak van nemen zolang het kan, staat de kleine Bean te draaien en te klieren. Dat hij nog lang niet moe is bewijst hij de laatste zes kilometer op weg naar onze B&B, hij trekt nog even vlot en vrolijk zijn karretje als dat hij vertrok vanmorgen. De rest van het gezelschap is wel aardig versleten zo langzamerhand.
https://www.youtube.com/watch?v=pJf7_bMbV_g
We zijn dan ook blij als de bestemming bereikt is, rond zes uur rijden we als verzopen katten het terrein van Bed en Breakfest Claercamp op. Daar worden we hartelijk welkom geheten door Matsje en haar man Sjoerd. De paarden mogen bij de buren in een stal en wij genieten van ons prachtige en gezellige appartementje. En ik dank God op mijn blote knieën dat we vannacht niet in een tentje slapen.
Morgen niets te stempelen, alleen weer ruim 40 km van hier tot vlak voor Franeker en bij de schaatsers bekend als het meest lastige stuk van de Elfstedentocht. We gaan het zien.
Dag 3, van Rinsumageest naar Lutje Lollum 41,6 km
De dag begint na een zalige nachtrust met een heerlijk ontbijt dat de eigenaren van B&B Claercamp klaargemaakt hebben voor ons. Ook de paarden zijn vannacht met een ruime stal en bergen hooi lekker bijgetankt. Om kwart voor tien vertrekken we met vrij veel en koude wind maar in ieder geval zonder regen vandaag. We volgen in het begin een klein stukje de Dokkumer E over het fietspad. Mag natuurlijk eigenlijk weer eens niet maar wel leuk. Maar daarvoor moesten we wel eerst een enorm steil fietsersbruggetje slechten waar een bordje " fietsers afstappen" bij stond. Nou zijn wij natuurlijk geen fietsers dus je zou zeggen dat wij gewoon hadden kunnen blijven zitten, maar just in case het gevaarte toch maar aan de hand genomen. Daarna steken we terug de polder in die op veel plaatsen rustig en met weinig verkeer is. Er is een omleiding die niet ingecalculeerd is, en we moeten om via een pont die fungeert als brug. Maar verder verloopt de rit eigenlijk buitengewoon vlot. Met hier en daar even pauzeren en onderweg boodschappen doen belanden we om 17.00 uur op het ook al weer luxueuze B&B Lutje Lollum vlak voor Franeker. En daar nemen we het nu nog even van want vanaf morgen worden de onderkomens toch weer een stuk Spartaanser dan de afgelopen twee nachten ( en niets went natuurlijk zo makkelijk als luxe ). Maar de grootste kilometerklappers hebben we nu wel al gehad, hiervandaan is iedere dag ongeveer "maar" 32 km. Morgen staat stempelen in Franeker en Harlingen op het programma
https://www.youtube.com/watch?v=65F6tX7mGJ0
https://www.youtube.com/watch?v=mjp5pbOlEmk
https://www.youtube.com/watch?v=7_MW949wqi0
https://www.youtube.com/watch?v=UePF2oT1Q28
Dag 4, van Lutje Lollum naar Bolsward 33,5 km
De dag begon vandaag met een ibuprofen en de gedachte dat we gistermiddag het literpak laag-van-de-helling- wijn misschien toch maar beter in de supermarkt hadden kunnen laten liggen. Om mezelf toch nog een beetje fris en fruitig te voelen trakteer ik mezelf dan maar op het eerste schone T-shirt en eerste paar schone sokken in 3 dagen. Ons ontbijt heeft Cathelijn gisteren al gesmeerd en ingepakt zodat we vanochtend vrij snel kunnen vertrekken. Om klokslag negen zijn we dan ook al gearriveerd bij ons eerste stempelpunt voor vandaag, grand cafe de Doelen in Franeker. En met de stempel weer in de pocket begint dan de sneltreinvaart toeristische route door Franeker: achtereenvolgens de Martinikerk, het Raadhuis, het Planetarium en het Korendragershuisje.
Daarna gaan we richting Harlingen over een prachtige rustige kronkelweg. In Harlingen rijden we door de haven naar het VVV kantoor dat toevalliger wijs naast de Subway zit. Wat vervelend nu rond lunchtijd, de gesmeerde boterham moeten nog maar even in de tas blijven.
Dan wordt de route vervolgd naar het zuiden. Alegro heeft vandaag ineens zijn " bruggetjes vind ik eigenlijk toch wel stom"' dag. Helaas voor hem is zijn achterwaarts gaan zo goed bevestigd dat wanneer ik hem dan 180 graden draai en hem dan achterwaarts tot halverwege de brug rijd, hij dan uit een soort automatisch reactie de opdracht keurig uitvoert en hij dan tegen wil en dank ineens toch er midden op staat. Als ik hem dan weer de goede kant op draai komt er dan bij hem heel even een wolkje boven zijn hoofd van wel GVD, hoe kom ik hier nu ineens terecht?! Om dan toch maar gelaten zijn weg te vervolgen, de sukkel trapt er toch iedere keer weer in. https://www.youtube.com/watch?v=yXRNOB0F4xI
Rond drie uur bereiken we camping Half Hitchum in Bolsward. De tentjes worden opgezet in de moestuin met uitzicht op de paarden en we zoeken eindelijk eens op wie nu die Bonifatius (waar we nu al tig kerken van gezien hebben) eigenlijk in godsnaam was. Cathelijn kookte vol overgave pizza met thuisbezorgd.nl. Als de avond valt zitten we met dikke buiken op de bank in de gemeenschappelijke ruimte. Dan nog koffie, douchen en op stok. Morgen staan ruim 30 kilometer en sightseeing Bolsward, Workum en Hindelopen op het programma.
Dag 5, van Bolsward naar Molkwerum 35,5 km
Na een serieus koude nacht in onze kleine tentjes volgde vandaag een zonovergoten en warme dag. Op een of andere manier konden we niet helemaal op gang komen en het inpakken van de tenten kostte toch ook wat meer tijd dan gepland, zodat we pas tegen tien uur vertrokken. En had ik dan mijn eerste stress/ irritatiepuntje van deze reis. Techniek en ik zijn niet altijd vrienden van elkaar en míjn GPS liet me ineens om voor mij onbegrijpelijke redenen in de steek. Hij wil mijn ingeplande route niet op de weg vastzetten en niet starten. Als ik nu thuis was geweest had ik gewoon "Bert hij doet het niet!" kunnen roepen. En dan had Bert eerst zoals gebruikelijk "Heb je het weer kapot gemaakt?" gezegd om me dan vervolgens toch weer uit de brand te helpen. Maar ja, geen Bert hier en ik roei dus maar met de riemen die ik heb . Daar moeten we dan uiteindelijk maar mee aan zien te komen (N.B. bij thuiskomst blijkt dat ik de geheugenkaart op een of andere manier uit het apparaat had weten laten vallen) . In Bolsward stempelen we bij een dierenartsenpraktijk midden in het centrum, kopen pudding-en sauczijnenbroodjes voor onderweg en bekijken het stadhuis. Door een paar schattige dorpjes gaan we dan richting Workum.
Het oorspronkelijke plan was niet dwars door Workum te rijden maar de buitenkant aan te houden. Dit nadat het hotel in het centrum die ik een paar weken geleden had gemaild of we daar mochten stempelen, me speciaal gebeld had om te zeggen dat die dag de wandel Elfstedentocht langs kwam en het een gekkenhuis was bij hun voor de deur. En eigenlijk onmogelijk daar dan met een paard doorheen te rijden. Op dat moment had ik dat advies ter harte genomen, de route omgelegd en een ander stempelpunt buiten het centrum gezocht. Maar ja, we waren toen we vanmorgen vertrokken natuurlijk al wel 147, 5 km op Friese grond verder en de paarden krijgen iedere dag minder behoefte om ook maar ergens van te schrikken. Dus slaan we de goedbedoelde adviezen alsnog in de wind en rijden gewoon dwars door Workum. En dat is een goede keuze want vergeleken met zaterdagmorgen in Sneek lijkt deze woensdagmiddag in Workum wel zondagmorgen in Lutje broek.
https://www.youtube.com/watch?v=jsRBovM3Y8M
Daarna gaan we over een fantastisch mooie weg naar het pittoreske Hindelopen
https://www.youtube.com/watch?v=oKloPZdjVI4 .
Onderweg komen we steeds meer mensen van de wandel Elfstedentocht ons tegemoet die de route in omgekeerde richting lopen. In het stadje aangekomen eten we ijs en genieten we van het mooie uitzicht over het IJsselmeer. We willen snel nog even de kerk bezoeken voor dat we het stadje weer verlaten maar dat loopt eindeloze vertraging op. Dit omdat er net een buslading gepensioneerden leegloopt en Cathelijn zo beleefd is om tegen de voorste te zeggen " Gaat u maar voor hoor!" En daarna is helaas niemand in de kudde gepensioneerden zo beleefd is om tegen ons het zelfde te zeggen. Dus staan we eerst braaf ongeveer 10 minuten wortel te schieten voor we onze sightseeing tour kunnen vervolgen.
https://www.youtube.com/watch?v=DmumhI7kU3E
https://www.youtube.com/watch?v=LMJ2RYDO1cU
Tegen half zes bereiken we Molkwerum waar we onderdak vinden bij manege Janssen .De paarden staan in de wei en wij nemen bezit van het oude appartement van de eigenaar van de manege.
Morgen Stavoren en dan door de bossen naar Wijckel. Dat belooft ook weer een mooie dag te worden.
Dag 6, van Molkwerum naar Wijckel 34 km
Na een goede nachtrust is het weer de routine van inpakken, bepakken en vertrekken. Wel met enige vertraging omdat er eerst bij twee dames weer uitgebreid haren gekamd en gevlochten moesten worden, en ik onderdruk een zucht terwijl ik het vrolijke gekwebbel aanhoor. Maar het zal misschien de kift wel zijn omdat er bij mij natuurlijk weinig te kammen en vlechten valt. We nemen hartelijk afscheid van de ook al weer zo gastvrije eigenaren van de manege en gaan op weg voor de eerste vijf kilometer naar het plaatsje Stavoren. Het hooghartige vrouwtje van Stavoren is eigenlijk best een klein beeldje en zo neergezet dat je er onmogelijk met een paard bij kan kan komen. Maar als het beeldje niet naar ons komt moeten wij dus maar naar het beeldje.
https://www.youtube.com/watch?v=jKDftmcQM9g
We doen een korte rondrit door het dorp en gaan daarna toch weer op weg naar de supermarkt. Het pak wijn dat we gisteren gekocht hadden en onder het zadel van de sulky niet goed genoeg had vast gemaakt, was onderweg helaas in de strijd verloren gegaan.
Nu is minder alcohol altijd goed maar op vakantie helemaal zonder zitten is wel een dingetje. Zo erg van de blauwe knoop zijn we nu ook weer niet. Om bij de Coop te geraken moeten we dan wel weer over een vrij lange brug en na gisteren een vlekkeloze dag te hebben gehad, speelt vandaag de fobie van Alegro toch weer op. Ik moet dus het bekende recept toepassen, deze keer door Anouk vastgelegd met de GoPro.
Daarna vervolgen we onze weg richting de bossen van Gaasterland, maar niet voordat we onderweg op een parkeerplaats koffie hebben gedronken met "vroeger kind aan huis bij mijn moeder " Ella en haar man Jaap die in het nabijgelegen Bakhuizen wonen. En al is het weerzien kort, de ruim 25 jaar dat we elkaar niet gezien hebben valt moeiteloos weg. Op dag zes zijn de paarden zo gewend hun rustmomentje te pakken wanneer het kan, dat vastzetten ook niet eens meer nodig is. Ze staan rustig een half uurtje achter ons te dommelen en verzetten geen stap. Maar het tempo moet erin blijven en al gauw gaan we weer op weg.
De bossen zijn prachtig en het landschap ineens verrassend glooiend. Het enige wat we niet ingecalculeerd hadden was dat de bospaden eerst super maar al snel helaas echt verschrikkelijk mul waren. En daarmee voor Bean met zijn sulky met alle spullen en dan ook nog mijn dikke kont net een beetje te gek zwaar. Zal je ook net zien dat het precies mijn beurt was om Bean te rijden en Anouk op Alegro... Dus ging moeder lopen naast de poony voor een uurtje of anderhalf. Nou ja, spierpijn had ik toch al. Maar het drukt de snelheid natuurlijk wel en uiteindelijk bereiken we pas tegen half vijf onze bestemming.
https://www.youtube.com/watch?v=tvOATvL1xSA
Ook op deze locatie was het aanvankelijk niet makkelijk om een overnachting te vinden. Op goed geluk heb ik in de voorbereiding een camping gebeld waarvan ik op de website zag dat de eigenaar zelf paarden had. In de eerste instantie kreeg ik een vriendelijk maar toch duidelijk nee op mijn ongewone verzoek of hij behalve een paar kampeerders ook bereid zou zijn een paar paarden te huisvesten. Maar nog geen 5 minuten later had hij me al teruggebeld en ging alsnog akkoord. Het toverwoord was ook hier weer Elfstedentocht, dat opent in Friesland deuren die voor anderen gesloten blijven.
En als we ter plekke zijn wacht ons ook nog eens eerste klas VIP behandeling. Terwijl alle andere campinggasten op een veld bij elkaar staan, staan wij op een ander veld wat op 1 klein kampeerbusje na leeg is en kijken we 10 meter verder uit op onze paarden die zich tevreden vol staan de bunkeren in het lange gras. Een betere laatste avond hadden we ons niet kunnen voorstellen. Want het zit er nu bijna op, maar ondanks alle kilometers hebben we er eigenlijk nog lang geen genoeg van. Morgen nog 1 dag rijden, via Sloten en IJlst terug naar onze trailers in Sneek. Daar gaan we nog met volle teugen van genieten!
Dag 7, van Wijckel naar Sneek 30,8 km
De laatste dag begint met het opbreken van onze tentjes en kwart over negen zijn we start klaar voor vertrek. Binnen twee kilometer bereiken we Sloten en halen bij Logement Stedswal ons één na laatste stempel.
https://www.youtube.com/watch?v=5gyb7u8rmBY
Als we Sloten uitrijden rijden we recht op een Hollandse Gebakkraam af.... Nou zijn eigenlijk al onze hoge verwachtingen die we van te voren over deze tocht hadden stuk voor stuk uitgekomen op ééntje na: dat met al die activiteit de kilo's er wel af zouden vliegen onderweg. Maar niets is helaas minder waar en ook vandaag hebben we weer de ruggengraten van een weekdier.
Als de dikke wafel met slagroom achter de kiezen is rijden we 40 meter verder op een obstakel die we deze week nog niet hebben gehad: de met rinkelende bellen opengaande brug waar je bijna 5 minuten voor moet wachten voor de brug eindelijk weer dicht gaat. Voor Alegro is dat nog wel een beetje een opgave, als Andalusiër is lang stilstaan niet zijn grootste goed.
https://www.youtube.com/watch?v=D4c9AixqIAw
Daarna volgen we kilometers de ventweg langs de grote weg, waar het gevaar ineens om de hoek komt op de plek waar je hem niet verwacht. Alles heb je van te voren overdacht ( en de laatste dagen voor vertrek nog bijna van wakker gelegen): drukke verkeersaders, bruggen, ouders die hun kinderwagens onder de voeten van het paard duwen, kinderen op slippertjes die je paard willen aaien enz enz.
Maar een door het gras onzichtbaar gat in de bodem calculeer je niet in. Gjörningur zakt met 1 voorvoet ineens 30 cm lager, zakt door zijn voorbenen en Cathelijn vliegt er over de kop af. Als door een wonder komen ze beide met de schrik vrij. Gelukkig is Cathelijn nogal nuchter aangelegd dus na de constatering dat Gjört niet kreupel is stapt ze op en vervolgt ze ontspannen de verdere tocht.
Die leidt eerst nog naar het huis van Bineke waar we buiten aan de picknicktafel een half uurtje pauzeren. Bineke ken ik via de faceboekgroep trektocht te paard en zij is in samenwerking met de KNHS bezig de Elfstedentocht met een groep van 100 paarden per dag in 6 dagen als evenement te organiseren. Daarnaast gaat de route door haar in kaart gebracht worden voor individuele groepen met een beschrijving van de knelpunten en met overnachtingsplaatsen erbij. Voor wie er ook wat voor voelt de tocht der tochten eens een keer te rijden, de voorbereiding gaat dus straks veel makkelijker worden dan hij voor mij geweest is.
Kort na vertrek bij Bineke komen we trouwens bij een van die knelpunten in de Elfstedentochtroute te paard: het aquaduct van Jeltesloot. Wij kunnen het fietspad nemen maar met een aanspanning zal je hier dan over een 80 kilometerweg moeten en dat is natuurlijk wel een ding.
https://www.youtube.com/watch?v=Jg0GW-zPWEk
En ook in de laatste kilometers zijn de paarden gelukkig nog steeds fit en prima te vinden voor nog een galopje als de juiste berm zich aan doet. https://www.youtube.com/watch?v=kPMHDggv4o4
Al snel bereiken we nu IJlst, halen bij de VVV onze laatste stempel en komen dan een uurtje later weer onze trailers bij ruitersportcentrum Sneek. Waar we ons trots laten fotograferen met onze volle stempelkaart in de hand.
We did it !!
Epiloog
Wat een week, wat een feest, werkelijk alles inclusief het weer zat mee van het begin tot het einde!
En zoals bij iedere tocht zijn maar deze rit nog eens extra, doet het reizen met paarden iets bij mensen. Overal wordt je enthousiast onthaald en contacten snel gelegd. En deze keer vind ik zelfs een hartelijk briefje van Matsje en Sjoerd (van onze tweede overnachting bij B&B Claercamp) in de brievenbus bij thuiskomst. Met 3 ingesloten "kruisjes", in het volste vertrouwen dat we het eind gingen halen.
Het mooie bijzondere Friesland zit vanaf nu voor altijd in ons hart.
Maak jouw eigen website met JouwWeb