Proloog
Het besluit om Alegro voor zijn vierde jaar niet te gaan berijden blijkt een wijs besluit te zien. Een jaar na aankoop is hij maar liefst 6 cm gegroeid ( van 1.52m naar 1.58 m.) en dat zou fysiek dus alleen al oneerlijk tegenover hem geweest zijn. Maar bovendien is in februari 2016, na al het gedane voorwerk, de stap naar echt rijden werkelijk appeltje eitje.
In het afgelopen jaar heb ik eindeloos met hem langs de weg gewandeld. Eerst voor hem of ter hoogte van zijn hoofd, maar al snel met de lange teugels net achter zijn schoft lopend (dus de hoogte waar ik me als ruiter ook zou bevinden). Hierdoor is hij gewend om zelf voorop te lopen, en is links en rechts sturen allang bevestigd. De mijn inziens twee belangrijkste "gangen" voor een buitenrijdpaard, namelijk het (langdurig rustig) stil kunnen staan en de achteruit, zijn geoefend tot ik er bij neer viel. Aan de longe heeft hij stap, draf en galop op stemcommando geleerd. En dan is opstijgen en rijden maar een klein stapje in een lang proces waarin verzet, bokken of steigeren geen moment aan te pas komen. Ik rijd hem eerste twee keer voor de vorm nog een half uurtje in de bak, maar dan hebben we dat allebei wel gezien en ga ik in het vervolg ontspannen met hem dwars door het dorp op weg naar de duinen en het strand. Eerst maar eens de lange rechte stukken om hem sterk te maken, de bak kan wachten.
Geen enkele reden dus om dit jaar niet eens een wat pittigere tocht te rijden, die natuurlijk al lang weer gepland is. Anouk staat te trappelen en haar vriendin Anna wil ook weer graag mee. In mijn eigen vriendenkring is er minder animo en in principe is dan ook het voornemen om alleen met de twee pubers op stap te gaan. Tot ik bij het vullen van de hooinetten met stalgenote Tessa in gesprek raak. Zij zou ook graag eens een tocht rijden maar kan ook niemand vinden die een hele week met haar mee wil. Ik twijfel. We kunnen het prima met elkaar hebben maar kennen elkaar ook niet heel erg goed, en bovenal is Tessa met haar begin 20 toch gewoon minder dan de helft van mijn leeftijd. En als we dan toch niet zo'n goede combinatie zouden blijken is een week wel heel erg lang... Met wat vijven en zessen bedenken we dat het een veilige modus is als ze maar de helft van de week met ons meerijdt. Op dinsdag is de planning in Emst aan te komen en daar dan tot donderdag te blijven. De locatie die ik gereserveerd heb heeft 2 huisjes en ik zou kunnen kijken of Tessa in het andere huisje kan. Vanaf dag 4 zou ze dan in haar eigen huisje zitten, en haar eigen vriendin Elise had wel tijd om zich van af daar zich bij haar zal voegen. Zij zullen vanaf dat punt dan samen verder een paar dagen op de Veluwe kunnen blijven. Weer tijdig ieder zijns weegs gaan, zeg maar.
Zo gezegd zo gedaan, al loopt de communicatie met de eigenaresse van de bewuste Bed en Breakfast van meet af aan wat ( nou ja, eigenlijk behoorlijk) ingewikkeld. Niet helemaal alleen haar fout, eerlijk is waar. Behalve dat we drie naar vijf mensen gaan meld ik later alsnog mijn eigen vriendin Cathelijn aan, die ook niet een hele week kan maar op het laatste moment toch ook de tweede helft van de week kan vrij maken. Maar ruim twee maanden voor vertrek moet ik haar helaas toch weer afmelden omdat ze kampt met een hernia en voorlopig niet mag rijden. En vier weken tevoren loop ik toch vast met de opvang voor zoon Sander, die immers ook vakantie heeft en ik ook niet de hele week bij opa en oma wil dumpen. Maar mijn verzoek het vierde plekje in het huisje alsnog door hem in beslag te laten nemen valt op zijn zachts gezegd niet in goede aarde. Kinderen op haar terrein is wat haar betreft al geen optie, er moet rust heersen. Ik zit op dat moment natuurlijk een beetje met de rug tegen de muur. Ik snap in mijn hart best een beetje dat ze niet goed van me wordt met al mijn wijzigingen in de reservering. Maar desondanks heb ik allang totaal geen zin meer in deze locatie, waar je aan alle kanten voelt dat het met een paar van die jonge meiden twee dagen constant op je tenen lopen wordt om de eigenaresse vooral niet tot last te zijn. Tegelijkertijd is onze reservering natuurlijk allang betaald. En ook al biedt ze mij wel aan mijn geld terug te storten, dat geldt wat haar betreft niet voor Tessa en Elise. Een halve seconde denk ik dat ik die kosten dan maar op me moet nemen. Want het voelt ook niet goed ze alleen naar dit adres te laten gaan wat ik uiteindelijk voor ze geregeld heb, en hem er dan zelf tussen uit te piepen. Maar ik weet ook dat er nergens in het gebied rond Emst een plek zit waar je met zes man tegelijk terecht kan, dus waar moeten we dan in godsnaam met zijn allen naar toe? En zeker zo vlak van te voren als de rest van de route al helemaal in kannen en kruiken is. Dus ik buig het hoofd, slijm er lustig op los en ben uiteindelijk inclusief zoon alsnog welkom.
Dat alles maakt tegen tijd dat de zadeltassen van Anouk en mij 's avonds weer op de bank klaar liggen voor het vertrek de volgende ochtend, ik er natuurlijk echt wel weer zin in heb maar ook een beetje zorgelijk ben. En ik absoluut niet de verwachting heb dat deze editie van Veluwetrail weer net zo leuk gaat worden als die in 2014 en 2015.
Dag 1, zaterdag van Oosterhuizen naar Beekbergen
's Ochtends vroeg vertrekken we naar opa Charles en oma Mieke, waar we pony Mieke voor Anna zullen oppikken en wat tevens weer begin- en eindpunt van onze route zal zijn. De eerste twee dagen is het ook dezelfde route als we in 2014 deden, daarna zullen we naar noorden rijden in plaats van naar zuiden. Vandaag brengen we dus net als in 2014 de paarden naar manege Riant in Beekbergen om vanavond nog gewoon bij oma en opa te slapen. Al gaan we nu dan niet over de korte route over de weg destijds ( i.v.m. het nog wat dikke been van Regalito) maar over de langer weg door het bos. Vandaag nog geen bepakking, dus we kunnen mooi eens lang en hard galopperen.
Althans, dat was de bedoeling. Maar we zijn amper op het bospad als ik voel dat Marjolein anders loopt. Het staptempo gaat niet eens omlaag maar het voelt niet helemaal regelmatig meer. Tegelijk als ik dat gewaar wordt zegt Tessa dat er iets onder haar hoef zit.
"Iets" blijkt een complete baksteen te zijn en hij zit muur- en muurvast in het ijzer. Wat we ook doen of proberen, er komt geen millimeter beweging in.
Er zit dus niet anders op dan lopend mijn weg te vervolgen, wat eigenlijk nog verbazend vlot gaat. Ieder ander paard zou stokkreupel lopen met zo'n half huis in het ijzer maar tank Marjolein wandelt er min of meer fluitend mee door. Tessa en ik doen er een beetje lacherig over onderweg, maar stiekem knijpen we hem als oude dief. Want als straks met het verwijderen het hele ijzer mee af zou gaan, waar vinden we dan zaterdag op het eind van de middag in godsnaam een hoefsmid die nog wil komen? En dan, na ruim 4 kilometer straf doorgelopen te hebben verliest Marjolein op even wonderlijk wijze als hij erin gekomen is, op precies 5 meter voor de ingang van manege Riant de baksteen weer. En het ijzer zit ( met dank aan mijn twee geweldige hoefsmeden Cees en Pieter Zijp uit Akersloot) nog steeds als een huis. Pfff...
Nadat we de paarden verzorgd hebben haalt opa ons op en laten we ons door oma weer als gebruikelijk verwennen.
Sander blijft morgen achter en zal dinsdag door opa naar onze locatie in Emst gebracht worden.
Dag 2, zondag van Beekbergen naar Hoog Soeren
's Ochtends staan we vroeg naast ons bed om tijdig op manege Riant aanwezig te kunnen zijn. Tijdens het pakken van onze spullen kijk ik stomverbaasd naar hoe Tessa mijn opdracht voor de aanschaf van waterdichte plastic fietstassen heeft vertaald door een paar uit de kluiten gewassen boterhammenzakken mee te nemen die volgens haar best dienst kunnen doen...
Tuurlijk Tes, als er ook maar een paar halve druppels vallen heb je geen droge draad om nog aan te trekken 's avonds.
Maar als zo vaak is het geluk is met de (jonge) domme (meiden). Tijdens de week die volgt zal er geen druppel regen vallen.
Na een prachtige rit over de hei en door het bos worden de nostalgische Pipowagens van de Kronkel weer bereikt. We nemen het er bij aankomst ontspannen van het met het mooie weer erbij is het helemaal relaxed. Tot Tessa 's avonds om half tien tegen me zegt dat ze al weer drie berichtjes met allerlei vragen en regeltjes van de eigenaresse van de B&B heeft ontvangen, en dat het bijna op een strafkamp gaat lijken. Ik zeg net, nou goh mij laat ze voor alsnog even met rust, als ik ook een sms-bericht van haar binnen krijg. Ze vraagt me hoe laat we dinsdag precies gaan aankomen en hoe laat mijn schoonouders Sander komen brengen. En dat ze dan wil dat ik met ze afspreek in het nabij gelegen pannenkoekenrestaurant in plaats van bij de B&B, want zij wil rust op het terrein.
Op dat moment gaat mijn lamp uit. Is dat mens nou werkelijk volslagen krankzinnig? Denkt ze misschien echt dat twee mensen van rond de tachtig met hippiebanden om hun hoofd en met in de ene hand een joint en in de andere hand een fles whisky, toeterend, lallend en met gierende banden het terrein op komen rijden of zo?
De mensen in mijn omgeving die mij wat beter kennen weten dat als mijn lamp eenmaal uitgaat, je een serieus probleem hebt. En 30 seconden nadat ik de telefoon gegrepen heb, weet die arme mevrouw van de B&B dat ook. Ze krijgt amper de kans om drie woorden tussen de bijna tien minuten durende monoloog te krijgen die ik afsteek, terwijl rechts van me Tessa haar gelach in haar hand smoort en toekijkt hoe de ene oude tang de andere afdroogt. Aan het eind van het betoog mag ze kiezen: of het volledige bedrag van alle zes personen wordt teruggestort omdat ik op deze manier nog liever ergens onder een boom in het bos ga slapen ,of we komen dinsdag toch maar dan wil ik zonder ook nog maar enig gezeur en gedoe kunnen beschikken over het gene waar ik uiteindelijk gewoon keurig voor betaald heb. Wat bedremmeld wil ze hier even over nadenken en belooft me binnen een kwartier terug te bellen.
Bellen doet ze niet meer, maar tien minuten later ontvang ik een sms waarin ze de reservering cancelt en belooft het geld terug te storten ( wat ze inderdaad keurig binnen 24-uur doet). Tessa en ik lachen opgelucht. Maar ja, wat nu?!! Eens even rond bellen doe je natuurlijk niet meer als het inmiddels al bijna 10 uur 's avonds is. Appen durf ik nog wel en zo probeer ik beknopt de bonte samenstelling van het reisgezelschap en de urgentie uit te leggen aan Angelique, de eigenaresse van Trec Emst. Drie minuten later gaat mijn telefoon en nog eens een paar minuten later hebben we de hele zaak in kannen en kruiken. De accommodatie is eigenlijk te klein voor 6 mensen maar Angelique maakt daar geen probleem van, en wij natuurlijk al helemaal niet.
Pfffff…….Hopelijk morgen weer eens een normale dag.
Dag 3, maandag van Hoog Soeren naar Elspeet
Vandaag wordt een dag zonder letterlijk en figuurlijk ook maar een vuiltje aan de lucht.
Tessa en doen korte tijd ponyruil maar daar kom ik al weer snel van terug. Fries Harma lijkt altijd heel comfortabele gangen te hebben als ik Tessa er op zie rijden, maar bij iedere stap die ze doet krijg je een klap in de je onderrug. Altijd gedacht dat mensen die zeiden dat ze niet meer op hun paard konden rijden i.v.m. met rugklachten een pietsje zaten te zaniken, echter na een uurtje Harma vat ik hem helemaal. Met plezier stap ik dus weer over op mijn eigen tractor, die ik ineens een stuk minder lomp vind dan ik altijd gedacht heb.
Na ongeveer 25 kilometer bereiken we Marijke's Box (adverteert inmiddels niet meer op de website van paardenbed.nl dus ik denk dat de accommodatie helaas niet meer bestaat) waar we hartelijk onthaald worden.
We slapen in 2 caravans die prima comfortabel zijn. De eigenaren zorgen ook nog eens voor de warme hap, zodat we aan het begin avond onder de luifel kunnen genieten van werkelijk heerlijk spaghetti zonder ook nog maar een vinger te hoeven uitsteken.
Dag 4, dinsdag van Elspeet naar Emst
Na eerst rustig ontbeten te hebben vertrekken we rond 11.00 uur uit Elspeet. De paarden beginnen het ritme te vinden en staan nu keurig rustig terwijl ze op vreemd terrein gezadeld en bepakt worden. Zoals ieder jaar wordt de doorgaans wat humeurige Marjolein met de dag gezelliger. Ze draagt net zoals de voorgaande jaren de meeste bepakking, maar ook nu ze 22 is kost haar dat geen enkele moeite. Het doet je afvragen of we die paarden eigenlijk niet vreselijk vervelen met dat kleine beetje werk wat we ze normaal aanbieden
Rond drie uur arriveren we Emst en Sander wordt even later door opa gebracht. Een uurtje later arriveert ook Elise met paard Empy. Sander en ik nemen de slaapkamer (met waterbed!) van het appartementje in het voorhuis van de familie Hage in beslag en Tessa en Elise de bedbank in de woonkamer. Dan zijn de slaapplekken wel op. Maar niet getreurd, daar heeft Angelique wel een oplossing voor. Anouk en Anne krijgen van haar dekens en slaapzakken mee en mogen met de hooibalen op die boven de zolder van de stal liggen ter plekke een eigen bed bouwen.
Dat aanbod nemen de twee meiden (iets te) enthousiast aan. Als we een uurtje later gaan kijken wat ze er van gemaakt hebben staat er een enorme stellage en ligt er werkelijk niet één hooibaal meer op zijn originele plek...
Ik krijg zo ongeveer een hartaanval en schaam me dood, maar Angelique kan er gelukkig om lachen.
We lenen een fiets zodat we tien minuten verderop in het dorp de voorraden weer aan kunnen vullen.
's Avonds hangen we moe (en met de teveel chips in ons buik) maar intens tevreden met zijn allen voor de buis.
Dag 5, woensdag rustdag in Emst
Vandaag ruil ik Marjolein in voor een stalen ros en ga ik met Sander op stap, terwijl de meiden twee aan twee met de paarden op pad gingen.
Anouk belt terwijl ik op de fiets zit natuurlijk nog wel even op, met de mededeling hahaha we zijn de weg kwijt en Anna is er afgevallen. Maar na een goh mam, maak je niet zo druk, het komt wel goed hoor. Nou dag hè!! Tuut tuut tuut..., hangt ze ook net zo vrolijk weer op. Om daarna vanzelfsprekend niet meer bereikbaar te zijn. Dat was nog wel even een klein stresspuntje voor moeder. Maar dochterlief had gelijk, zij en Anne vonden de weg naar huis ( zonder een arm of een been te breken) toch weer terug.
En aan het eind van de middag zit ik dan ook ontspannen op het gras, terwijl mijn eigen privé-animatieteam (in de vorm Tessa en Elise) Sander vermaken op de trampoline.
Elise is de verassing van de dag. Ook zij is een stalgenoot van me maar ik ken haar nauwelijks, een wat stil en rustig meisje die vriendelijk gedag zegt als ik haar in de gang passeer. Maar ik zat er weer eens behoorlijk naast. De kwetter staat geen seconde stil en de humor is zo afschuwelijk droog dat je om de haverklap slap ligt van het lachen.
Als we daarna ook nog eens mogen aanschuiven voor Table d'Hotes (= mee-eten met de eigenaar) in een door de man van Angelique voortreffelijk gekookt drie-gangenmenu, kan de dag echt niet meer stuk.
Als je alles van te voren wist ging je liggen voor je viel zei mijn oma altijd. En had ik geen seconde getwijfeld om de volle week met deze twee vrolijke gekke grieten op stap te mogen gaan. Maar morgen scheiden helaas ( maar toch al twee dagen later dan oorspronkelijk gepland) onze wegen. Tessa en Elise gaan naar de Verloren Beek, en wij rijden naar het van der Valk de Cantharel in Ugchelen.
Dag 6, donderdag van Emst naar Ugchelen
Vandaag zat er voor het eerste sinds de eerste editie van de veluwetrail in 2014 een serieuze kink in de kabel van de organisatie. Een steen kan je een keer hebben en een boze gastrouw die we uiteindelijk ook nog eens handig wisten te ontwijken behoort tot de categorie overmacht. Maar toen ik vanmorgen wakker werd dacht ik ineens shit....volgens mij heb ik voor vrijdag geserveerd bij van de Valk en het is vandaag donderdag. Maar zo suf kan ik toch niet echt geweest zijn?! Nee, natuurlijk niet.
Maar als ik rond tien uur voor de aller zekerste zekerheid toch maar maar even naar het hotel bel, blijk ik natuurlijk wel zo suf te zijn. En dat ze bomvol zitten vandaag want de ronde van Italië start morgen vanuit Apeldoorn. Oh my God...!!. Ik werp me figuurlijk op de grond en smeek voor het kleinste plekje, al is het in de stal. Nou ja, er waren was nog wel een personeelskamer. Maar boven de keuken dus veel herrie en bovendien erg klein. Geeft niets, helemaal goed! Vijf minuten later gaat de telefoon. Helaas, kon toch niet doorgaan. De kamer was volgens de hoofd van de huishouding echt te klein om er een extra matras in te leggen. Weer lig ik smekend op de grond. Geeft helemaal niets, we slapen wel met zijn drieën in twee bedden!! Uiteindelijk is het alsnog goed. Pfff.... Nadat opa Sander weer opgepikt heeft, vertrekken we rond half elf na hartelijk afscheid te hebben genomen van Angelique.
Vandaag is niet de allermooiste rit qua natuurschoon, maar wel lekker spannend. Door de kroondomeinen van Emst terug naar het zuiden loopt eigenlijk maar 1 ruiterpad en dat voert door redelijk druk gebied inclusief spoorovergang en viaduct. Bovendien was ik dat ene ruiterpad ongeveer halverwege al kwijt, en toen werd het maar hopen dat we de boswachter niet tegen kwamen. Ook op de eigenaren van loslopende, blaffende en aan de achterbenen van de paarden snuffelde honden kun je natuurlijk niet schelden als er op de ingang van het Apeldoornse stadspark waar we dwars door heen trokken, met grote letters VERBODEN VOOR PAARDEN staat. Maar met een beetje omrijden en hier en daar het nemen van een Veerkamppad, reden we uiteindelijk tegen vieren met ongeveer dertig kilometer op de teller het terrein van het hotel op.
Maar voor we onze kamer mogen betreden is er nog één klein hobbeltje te nemen bij het inchecken. Mag ik uw paspoort of rijbewijs? Uh...ja tja.. die stond tot op heden niet op mijn paardentrektocht-inpaklijst . Er volgt dus eerst nog wat gedoe en gepraat, maar uiteindelijk mag ik van de opgetrommelde manager toch volstaan met een kopie van mijn bankpas. Pffff...
Op de kamer wacht ons een aangename verassing. Het is gewoon een heel mooi kamertje en er is zat ruimte voor een derde matras, dat al keurig klaar ligt. Waarschijnlijk had het betreffende personeelslid er vanmorgen gewoon nog niet zoveel zo'n zin in.
Voor de liefhebbers van een beetje luxe vind is het goed toeven in de Cantharel. In alle eerlijkheid ben ik daar voor een dagje ook echt niet vies van. En relatief vind ik het arrangement wat dit hotel aan ruiters aanbiedt niet duur.
Dag 7, vrijdag van Ugchelen naar Oosterhuizen
Vandaag rijden we de laatste 20 kilometer van een enerverende maar fantastische week met het mooiste weer van de wereld. Ik zit dit laatste stuk op Alegro, en ik merk wel dat hij een beetje moe begint te worden. Het is mooi zat voor hem geweest. Marjolein en Mieke daarentegen hadden het rondje makkelijk zo weer van voren af aan nog een keer kunnen lopen.
En wij misschien ook wel, maar de plicht roept weer. Maar binnen is binnen en dat neemt niemand ons meer af. Ook dit jaar weer mede mogelijk gemaakt door mijn fantastische schoonouders.
Epiloog
In het najaar van 2017 heb ik een lang gesprek met Bert waarvan de conclusie is dat de planning van de tochten in het vervolg toch wat anders zal moeten. De meivakantie gingen we eerder altijd met het hele gezin op vakantie, en de laatste jaren is die natuurlijk alleen aan Anouk en mij besteed. Het is even slikken, maar feit is dat ik natuurlijk ook nog een lieve man en twee schatten zonen heb, die ook recht hebben op een vrouw en (ook al veel te veel werkende) moeder en die niet veel wijzer worden van mijn overjarig ponypenymeisjes-syndroom. Maar een week extra vrij in de zomervakantie is ook niet haalbaar (los van het feit dat het weer dan wellicht te warm is) omdat al mijn collega's dan natuurlijk ook op vakantie gaan en dan kom ik helemaal slecht weg. Het zal dus vanaf volgend jaar een paar dagen met Anouk en een paar dagen buiten de schoolvakanties voor mezelf moeten worden en geen hele week achter elkaar op pad meer zijn.
Maak jouw eigen website met JouwWeb