En behalve dat we die eigenwijze bazige merrie verschrikkelijk missen, betekent het ook dat er nu geen twee paarden meer voor Anouk en mij zijn om mee op reis te nemen.

Maar gelukkig loopt Bean inmiddels allang en breed voor de (HCA) sulky. Hij is dan ook prima inzetbaar en altijd blij mee op pad te mogen. Ik plan voor dit jaar twee korte tochten, met Anouk in eind april en met oud studievriendin Cathelijn begin juni. Elise en Tessa kunnen jammer genoeg geen tijd vrij maken in deze periode. 

Met Anouk zal ik een paar dagen in de Achterhoek rijden en met Cathelijn in het gebied ten zuidoosten van Nijmegen. De accommodaties om te overnachten zijn in beide streken duidelijk schaarser aanwezig dan op de Veluwe en het vraagt hier en daar wat kunst- en vliegwerk om toch te kunnen overnachten. Ook ruiterpaden zijn er mínder en er zitten meer verharde wegen in de tocht dan tot nu toe gewend, maar met de sulky mee is dat natuurlijk niet persé een nadeel. Daardoor is het wel weer een beetje extra hopen op mooi weer, want erachter zit je bij wind en regen toch echt wel een stuk beroerder dan erop.

De schietgebedjes doen blijkbaar (iets te goed) hun werk. Als we zaterdag de 21 april de paarden laden voor vertrek is de lange warme zomer van 2018 al begonnen. 

Dag 0, zaterdag met de trailer van  van Egmond naar Linteloo

Aan het eind van de middag vertrekken we naar Linteloo. Hier gaan we vannacht slapen bij mijn vriendin en oud collega Anneke die een paar jaar geleden met haar man en kinderen naar een boerderij in de Achterhoek is verhuisd. Het is een gezellig weerzien tot in de late uurtjes.

Dag 1, zondag van Winterswijk naar Kotten

Na een rustig ontbijt laden we de paarden opnieuw om voor het starten van onze tocht eerst nog een stukje verder naar het noordoosten te rijden. Anneke en man Jacco zullen een kwartiertje later achter ons aankomen om voor ons mijn auto en de trailer dan weer mee terug te nemen naar hun huis. Omdat het vandaag echt warm is rijden we met de auto zelfs iets verder door dan ik eerst van plan was. Ik zet koers naar de parkeerplaats van recreatieplas 't Hilgelo ten noorden van Winterswijk. Hiervandaan zal de rit van vandaag  naar de Rotmanshoeve ten zuiden van Winterswijk maar een kilometer of 15 zijn.  Maar dat is met de voorspelde 28 graden van vandaag ver zat.

Maar parkeren bij de recreatieplas levert eerst nog een probleempje op. Inderdaad zoals op de kaart gezien een levensgroot parkeerterrein bij 't Hilgelo maar natuurlijk nooit aan grote slagbomen en parkeergeld betalen gedacht. Laat staan dat een half uurtje parkeren net zoveel kost als voor een hele dag en daar ben ik als rasechte Nederlandse toch echt te krenterig voor.  Onder het motto brutalen hebben de halve wereld rijden we dan maar het parkeerterrein van een camping op en doen of ons neus bloedt.  

En dat werkt, want er is niemand die enig commentaar levert. Of ze zijn gewoon niet zo moeilijk in het oosten van het land, dat kan natuurlijk ook.

Uiteindelijk vertrekken we pas om een uur of 11, vandaag topzwaar beladen omdat we vanavond nergens in de omgeving boodschappen kunnen doen.

In verband met de warmte rijden we voor grootste deel stapvoets. Het landschap is prachtig  en de rit fantastisch.

Om klokslag half vier bereiken we de Rotmanshoeve en laden daar eerst de bagage af.

De paarden kunnen hier niet overnachten dus die brengen we daarna door naar de nabijgelegen Aalbrinkshoeve. Het is nog ongeveer 10 minuten rijden, maar de terugtocht met de benenwagen is korter omdat er een (prachtig) wandelpad binnendoor  is.

En dan kan het luie leven in de zon beginnen. Eind van de middag dreigt er even wat onweer maar zelfs dat zet niet door. Een mens kan maar weer eens mazzel hebben in zijn leven. 

Behalve wat gegil over een spin die ook graag bij ons wil overnachten , heerst er een serene rust op de camping.

Dag 2, maandag van Kotten naar IJzerloo

Vandaag staan er ongeveer 25 kilometer op het programma. Het landschap blijft de eerste 20 kilometer onveranderd mooi en op sommige plekken zelfs sprookjesachtig. Alsof de Boze Wolf en Roodkapje ieder moment om de hoek gehuppeld kunnen komen.

Net als ik gisteren gedaan heb probeer ik ook vandaag het een op ander aan filmmateriaal op mijn telefoon vast te leggen voor het thuisfront. Maar vanaf een sulky met de kleine Bean op stoom  die alleen maar als een haas achter zijn witte vriend aan wil,  wordt dIt een levensgevaarlijke exercitie. Na één keer  een bijna aanvaring met een paaltje en één keer op een haar na een boom mee genomen te hebben geef ik het maar op. 

Ongeveer 5 kilometer voor IJzerloo  wordt de weg wel wat vlakker en met meer asfalt.

Maar we passeren ook een stukje de Duitse grens en daarmee kunnen we voor het eerst zeggen dat we met de paarden in het buitenland geweest zijn.

Vandaag is het wat minder warm zodat we iets meer tempo rijden, en we ondanks de grotere afstand wederom rond half vier onze bestemming bereiken.

Hippisch centrum de Achterhoek klinkt wat misschien wat chique, maar hoewel keurig verzorgd en netjes is het helemaal geen kakkerige bedoening. Onze slaapplaats is de oude kantine boven een binnenbak waar een appartementje van gemaakt is, en dat maakt het heel apart. De paarden mogen eerst nog fijn even de wei in voor ze op stal gaan.

Volgens  Google Maps zou er vanaf onze locatie een buurtsuper en een eethuis op loopafstand zitten, dus weer strak georganiseerd door mij.

Wright...alleen de buurtsuper is inmiddels ter ziele en het eethuis op maandag gesloten. Daar gaat mijn planning dus, maar gelukkig komt alles dankzij www.thuisbezorgd.nl toch weer goed.

's Avonds drinken we nog een lekker kopje koffie op het terras van de kantine en kletsen nog een poosje gezellig met de eigenaar aan tafel. Wat een fantastisch dag weer, nog even de paarden welterusten wensen en dan zit hij er helaas weer op.

Dag 3, dinsdag van IJzerloo naar Linteloo

Voor wie ooit gaat ontbijten bij Hippisch Centrum de Achterhoek: je hoeft de rest van de dag gelijk niet meer te eten. Wat een zorg is er hier aan ons ochtendmaal besteedt, echt geweldig.

Tonnetje rond gaan we dus vandaag de laatste dag in en met maar een kort stukje voor de boeg. Maar een makkelijke rit is het zeker niet. Normaal  kijk ik met de satellietfunctie van google maps bij het plannen van een tocht hoe druk verharde wegen zijn waar ik over heen wil gaan. Maar voor vandaag had ik dat om een of andere reden niet gedaan, en daar wordt ik voor gestraft.

Het stuk over de Gendringseweg is echt volledig ongeschikt om met paarden te rijden . De vrij smalle weg lijkt wel de doorgaande route voor de hele Achterhoek en omstreken te zijn. En er is werkelijk niet één auto,  tractor of vrachtwagen die ook maar een halve pas in houdt en/of ons een paar meter extra ruimte geeft  Ze razen daarentegen allemaal met een noodvaart langs ons heen. Tot zoverre mijn wollige idee dat de mensen in het oosten van het land relaxter en minder gehaast zijn dan die in het westen. Dat het geen moment echt gevaarlijk wordt is alleen danken aan het feit dat Alegro en Bean absoluut 100 % verkeersmak zijn en Anouk en ik constant anticiperen door bij iedere debiel die we al in de verte zien aankomen stormen tijdig het hele kleine beetje ruimte dat er is te zoeken en daar even stil te staan. Gelukkig bereiken we dus zonder kleerscheuren de afslag die ons weer wegvoert van het circuit van Zandvoort. En daarna wordt de route weer rustig en rijden we nog een leuke rit.

Conclusie is en blijft toch weer dat als je met een paard veilig van van  A naar B wil komen je er maar beter rekening mee moet houden dat er niemand is die rekening met je houdt. 

En zo bereiken we vroeg in de middag de boerderij van Anneke en Jacco weer.

Het smaakt als altijd naar meer, maar gelukkig heb ik dit jaar mijn tocht met Cathelijn nog voor de boeg.

Epiloog

Nadat Bean (hier in actie met Lara, de dochter van mijn vriendin Edith) voor de tweede maal zijn kleine beentjes uit zijn lijf heeft gelopen om tijdens de trektocht toch schijnbaar moeiteloos een groot paard bij te houden, is een vurig betoog voor de Shetlander in gebruik wel een keer op zijn plek.

Shetlanders hebben de naam eigenwijs en vervelend te zijn, maar niets is minder waar. Te dik gevoerd en alleen af en toe gepoetst door kleine kinderen zonder dat er verder echte activiteit mee ontplooid wordt,  kunnen het inderdaad vervelende monsters worden. Maar welk paard zou dat onder die omstandigheden niet zijn? Maar wie een Shetlander opvoedt en behandelt als een echt paard, die krijgt ook een echt paard. En  wat voor een!

P.S. na de door Bean iets te enthousiast genomen sprong kon Lara het toch net niet houden en storte ter aarde. Maar, zoals  iedere goede ruiter betaamt, stond ze ook weer gewoon lachend op. Goed paardrijden leer je uiteindelijk (letterlijk en figuurlijk) alleen met vallen en opstaan , in combinatie met een fikse dosis humor. Well done Lara!