Dag 1, zaterdag van Oosterhuizen naar Beekbergen

Nadat we aan het begin van de middag aan waren gekomen in Oosterhuizen vetrokken we rond een uur of twee richting manege Riant in Beekbergen. Nog zonder bepakking want er is daar alleen overnachting voor de paarden mogelijk. Het is maar een kort ritje maar dat komt ,met het been van Regalito wat nog ietsje dik, is goed uit. We stappen er rustig naar toe.

Manege Riant is een tamelijk chique aangelegenheid.

Hoe is het mogelijk.. zo'n enorm erf en echt werkelijk geen 1 strootje te vinden

We laten er twee tevreden paardjes achter en dan  komt opa ons ophalen. Morgen gaat het dan echt beginnen.

Dag 2, zondag van Beekbergen naar Hoog Soeren

Het eerste leermomentje van die dag is aangebroken als we de bepakking er met touw en tie-rips aan de zadels gaan binden. Het kost veel meer tijd dan gewoon opzadelen en eer je we alles erop en eraan hadden hangen waren we dik drie kwartier verder. Was misschien handig geweest dat thuis al eens een keer uit te proberen, maar zo georganiseerd ben ik dan ook weer niet.

 Helaas zat de buienradar er niet naast die dag.

We hadden regen, regen en

nog eens regen...

En het houd pas op als we in de loop van de middag het terrein van de Kronkel op rijden.

En meer trekkersromantiek dan de Kronkel zul je lastig kunnen vinden. Wat een fantastische plek om te slapen. Als je tenminste niet overmatig op luxe gesteld bent.

Onze spullen zijn verpakt in waterdichte tassen, te krijgen in iedere buitensportzaak en eigenlijk bestemd voor fietsvakanties. En gelukkig maar want de zadeltassen zelf zijn natuurlijk zo lek als een mandje. Als de kleren alleen daarin hadden gezeten was alles doorweekt geweest. Maar nu hoeven we alleen de spullen te drogen die  we aan gehad hebben terwijl we inmiddels zelf droge kleren aan hebben. En het zonnetje breekt door.

Omdat (leve de googlemaps) ik van te voren gezien had dat boodschappen in de buurt doen lastig was en bovendien ook nog zondag hadden we voldoende voorraad bij ons.

En wat is er voor iemand die een hekel aan koken heeft fijner dan te leven van noodles, chips, koek en drop? Anouk lijkt daar ook geen problemen mee te hebben.

Dag 3, maandag van Laag Soeren naar Kootwijkerbroek

De dag begint met een lekker ontbijt geserveerd door de medewerkers van de Kronkel. Ze vinden het het geen enkel probleem dat we het gene wat we niet op krijgen smeren en meenemen dus de lunch is ook in de pocket.

Daarna gaan we rustig zadelen en pakken, nu ingecalculeerd dat dit meer tijd kost zodat we rond een uur of tien kunnen vertrekken 

Ondanks dat Marjolein maar een stokmaat van 1.59 m heeft,  maakt ze altijd een kolossale indruk.Ooit wist ze heel goed hoe ze me daar angst mee in moest boezemen. Een paard van dit formaat dat alleen al steigerde als je haar uit de wei wilde halen is geen lolletje.

Maar inmiddels is haar grove uiterlijk alleen maar handig. Ze draagt veel meer bagage dan Regalito, maar dat is voor zo'n ploegpaard een peulenschilletje.

En zo gaan we onderweg naar de zandvlakte van Kootwijk waar blijkt dat ook met bagage je wel prima stukje hard kan galopperen. En het levert prachtige plaatjes op.

Inmiddels ben ik er achter dat waar de GPS " bridleway" zegt, die niet altijd perse echt een ruiterpad hoeft te zijn ,waardoor we nu en dan toch het risico lopen een boswachter in ons nek te krijgen.  Ook het gebied uit komen naar de Harskamperweg is daardoor even een obstakeltje, we staan voor een smalle hoge voetgangerspoort met een extra paaltje in de grond zodat die ook nog eens amper half open kan. Gelukkig is een vriendelijke wandelaar die net langs komt daar toebereid en ik kan Marjolein er met scherp sturen net tussen door wrikken

Tot ik in 2016 de website www.ruiterenenmennen.nl ontdek zal me dit nog verschillend keren overkomen zonder dat ik dat van te voren ingecalculeerd had.

Het laatste stukje van vandaag gaat over twee drukke wegen naar de plaats van bestemming, de Kootjebroekhoeve. Dat stuk lopen we.

Ondanks dat de paarden honderd procent verkeerssmak zijn  en Regalito een betrouwbaar voorpaard, kies ik er vaak voor de echt drukke stukken tijdens deze en de komende tochten aan de hand te doen. Safety first.

Omdat ik er bewust voor gekozen heb de afstanden ergens tussen de 15 en 20 kilometer per dag te houden zijn we er rond een uur of twee. Tijd zat dus het meegebrachte pocketboekje te lezen ( ongeveer zo groot as he handpalm, het heet een dwarsligger) en te relaxen. En voor Anouk om gekke vlechtjes bij Regalito te maken.

Over boodschappen doen opnieuw geen zorgen, we eten vanavond aan tafel met de gastvrouw mee en we hebben nog eigen laatste voorraad aan lekker dingen.

Dag 4, dinsdag van Kootwijkerbroek naar Otterlo

Na een rustig ontbijt en het smeren van de lunch gaan we weer op pad. De eigenaresse van de B&B was zo lief extra batterijen voor de gps voor me te regelen. Als je overdag de verlichting op het ding aan laat staan gaan de batterijen als een speer, dat was dus niet zo handig van mij geweest. Vrouwen en techniek....

Ook een investering in duracelbatterijen is op zijn plek, anders zit je ook met het lichtje uit alsnog halverwege de tocht en natuurlijk altijd op het meest ongelukkige punt toch nog met 1 hand te klooien om er nieuwe batterijen in te doen ( bene there, done that, bought a t-shirt)

Ik gaf ik eerder aan dat de routes die ik ingepland had doorgaans de 20 kilometer niet te boven kwamen,  vandaag staat door een kleine kink in de organisatie toch ergens tussen de 35 tot 40 km op het parcours.

Dit kwam omdat ik eerst de route globaal ingepland had en de de reserveringen voor de overnachtingen gemaakt had, en toen pas daadwerkelijk de te rijden route in de de gps was gaan zetten. En toen bleek die theoretische 20 kilometer echter net ff anders.

Tussen Kootwijkerbroek en Otterlo ligt namelijk het militaire terrein van Harskamp waar je alleen maar omheen maar zeker niet doorheen mag. Foutje..

Theoretisch zou je als je over de westkant langs rijd er geen al te lange rit van hoeven maken maar dan moet je door de polders en dat is natuurlijk saai. Over de oostkant was het dus echter een behoorlijk afstand.

En of die grote afstand nou een beetje toe doen was met bepakking en het dan voor de paarden en ons nog  leuk houden kon ik niet inschatten. Als ik er nu op terugkijk had het voor een dagje echt wel gekund, maar goed vooraf wou ik die gok niet wagen.

Dus had ik mijn (immer kwieke bijna tachtigjarige) schoonvader  maar weer eens lief aangekeken en hij was bereid de bagage vandaag te transporteren.

Hij zou sowieso vandaag al naar Otterlo komen om mijn twee zoons af te geven die vanaf zaterdag bij opa en oma gelogeerd hadden. Papa Bert moet immers gewoon naar het werk.

Maar morgen is Bert vrij en zal zich dan bij ons voegen in Otterlo, om dan de volgende dag Falco en Sander weer mee huiswaarts te nemen.

Als we uiteindelijk om het militaire terrein heen zijn gaan we bij Hoenderloo Park de Hoge Veluwe op nadat we bij het hek de entree betaalt hebben. Onderweg zien we in de verte het Jachthuis liggen.

Ook voor mensen zonder GPS en/ of zonder richtingsgevoel valt er in dit gebied echt niets te verdwalen. Alle ruiterroutes zijn goed genummerd en het kaartje krijg je bij de ingang mee. Ook geweldig gebied om een keer een dagtocht te rijden natuurlijk.

We nemen we nog een kleine zijafslag naar het restaurant voor we doorrijden naar Otterloo. De inwendige mens wil immers ook wel wat.

Om ongeveer half vier zijn we op plek van bestemming in Otterlo. Voor de paarden is dat  activieiten- en huifkarcentrum de Beekse Hoeve en voor ons een trekkershut op camping Beek en Hei, die aan de zelfde weg liggen

In Otterlo zitten verschillende gelegenheden waar je terecht kan voor een slaapplaats voor jezelf en je paard ( stoeterij Willemien, de kleine pol, de Herberg). Allemaal leuke gelegenheden en wellicht beslist de moeite waard een ander keer aan te doen, maar ze liggen stuk voor stuk een paar kilometer naar het westen buiten het dorp.

Maar daar leek me voor de jongens niet zo veel te doen en ik wilde eigenlijk ook graag op loopafstand van de restaurants en de supermarkt dorp zitten. Dus had ik gezocht naar een gewone overnachting en met google maps gekeken of daar niet iets met paarden in de buurt zat. En ondanks dat het natuurlijk geen gebruik was voor het huifkarcentrum was een mailtje genoeg om toch een overnachtingsplek voor de paarden te hebben in een prachtige weitje aan het eind van de weg.

Ook op de tochten die hierna volgen zal ik vaak onder het motto " brutale mensen hebben de halve wereld " op die manier dingen regelen  en blijken mensen vaak enorm behulpzaam voor trekkers.

Nadat we met zijn allen met opa uit eten zijn geweest in het dorp keert deze weer huiswaarts, spelen de jongens lekker met andere kinderen op het veld voor de hut en genieten paps en mams van de tijdelijke hereniging. Life is good.

Dag 5, woensdag "rustdag" in Otterlo

Het oorspronkelijke plan was de paarden een dag in de wei te gunnen en met het gezin een vakantiedagje in Otterlo te houden. Maar ook jongetjes van 9 en 11 jaar oud hebben al een eigen programma.

Het was een leuk idee van moeder. Maar thuis is er een heel belangrijk voetbaltoernooi van de boys en dus vertrekken Bert in alle vroegte al met ze richting Noord- Holland.

Vinden Anouk en ik dat erg? Nee, eigenlijk helemaal niet. Het is prachtig weer en de paarden vertonen geen enkele tekenen van vermoeidheid dus niks rustdag.

We gaan dus toch gewoon  rijden en maken een stevige en heerlijk rit in het gebied ten westen van Otterlo.

En zijn dan weer net op tijd binnen voordat 's middags ineens toch de regen losbarst.

.

De mondvoorraad is weer aangevuld en morgen trekken we weer verder. Nu met iets meer bagage omdat de de slaapzakken die Bert meegenomen had en die we vannacht in de hut nog nodig hebben nu ook mee genomen moet worden. Maar dat kan er makkelijk nog bij.

Dag 6, donderdag van Otterlo naar Hoenderloo

 Op dag 6 lijkt de diesel van Marjolein pas echt goed opgewarmd. Ze begint hoe langer hoe sneller te stappen en wekt de indruk helemaal in haar element te zijn. Normaal op de openbare weg altijd nerveus en kijkerig, stampt ze nu met ferme tred en zonder links of rechts te kijken op de ingang van het park af.

In de dagen dat ik haar nog regelmatig als gehaktbal op mijn bord wenste en me afvroeg waarom ik ooit zo dom geweest was om overmoedig aan dit project te beginnen,  had ik nooit gedacht dat zo'n Horse from Hell toch nog weer zo braaf kon worden.

Het stuk naar Hoenderloo vandaag is niet ver en bovendien hebben we het al gereden voor we dinsdag in Otterlo aankwamen.

Vandaag rijden we daarom dus niet rechstreeks maar laten ons een stukje naar beneden zakken zodat we ook het zuidelijke stuk van het park de Hoge Veluwe gezien hebben.

En wat is het weer mooi.

.

En dan is het na 6 dagen toch echt tijd voor ponyruil.

Want alle prachtige bespiegelingen over Marjolein ten spijt, vergeleken met de Ferrari-achtige zit van onze Andalusiër-pony is een rit op haar net zoiets als rijden in een oude truck waar de schokbrekers uitgehaald zijn.

Dus leuk geweest Anouk, nu mag mama op Regalito.

We doen ook gelijk nog wat ramptoerisme, een paar dagen geleden was hier nog een heidebrand.

Maar 'nature always finds its way', als je goed kijkt zie je de eerste groene plukjes al tussen de zwarte kool komen.

En zo geraken we met een U-bocht dan toch in Hoenderloo. Als we het park eenmaal uit zijn moet eerst de ellenlange drukke  Krimweg nog geslecht worden die dwars door het dorp loopt. Zoals eerder gezegd doen we dit aan de hand.

En zo bereiken we onze laatste bestemming, Fjordhestgard.

Daar wacht ons een aangename verassing. De twee trekkershutten op het terrein zitten 'helaas' vol dus me moeten 'noodgedwongen' in het appartement voor vier personen. En daar is maar 1 woord voor en dat is GROOT. Keukentje met alles erop en er aan, vers opgemaakt bed in aparte slaapkamer en een grote woonkamer en dito badkamer. Onverwachte luxe dus. En als ik de volgende dag het lage bedrag hoor wat ik voor dat alles moet afrekenen ga ik pas echt lachen.

Ondanks dat we nog genoeg bij ons hebben lopen we nog even terug naar het dorp voor boodschappen en een ijsje.

Dag 7, vrijdag van Hoenderloo naar Oosterhuizen

De paarden hebben vannacht op stal doorgebracht, tussen de fjorden met ingewikkelde namen. Vandaag de laatste dag en de dame en heer zijn er zonder meer weer klaar voor. We vervolgen eerst de Krimweg die gelukkig over gaat in een zandpad en nu een stuk aangenamer wordt.

Daarna wacht ons het oversteken van en drukke weg en een viaduct over de A50 waar ik in mijn hart wel een beetje tegen op zie. Dat hebben de paarden nog nooit gedaan en ik heb geen flauw idee hoe ze gaan reageren. Maar die zorg is voor niks, ze geven allebei geen krimp bij het verkeer wat onder ze doorraast.

De ponyruil blijft ook vandaag in stand en ik geniet.

Regalito is door ons zelf ingereden en, behalve dan dat hij voor het goede eigenlijk wat te klein is gebleven, heeft hij alles waargemaakt wat we hoopte toen we hem kochten.

Hij is werkelijk het ideale buitenrijdpaard. Zit als een leunstoel, relaxed en toch super vlug, zo soepel als een elastiekje, op één hand te rijden en voor de duivel niet bang.

Ook vandaag is het eigenlijk weer een afstandje van niets. We nemen dan ook toch nog een omweggetje naar huis omdat we vinden dat we nog lang niet genoeg gereden hebben en we het feest nog ietjes langer willen laten duren.

Maar dan zijn er toch echt de laatste meter naar de thuisbestemming  waar oma Mieke ons al met de camera staat op te wachten

En zijn we terug op het erf waar we een week geleden begonnen.

Op het moment dat mijn voeten de grond raken begin ik al te denken over de route van volgend jaar.